Aslında ne kadar da iyiydi insan!
Hem de sevdiklerinin üzerine toprak
atmamış,
hiç
geceleri
yastığı
ıslanmamış, çaresiz kalmamış gibi
yüreği iyilik doluydu. Hiç zulme
uğramamış, kimse onu ezmemiş, hiç
çaresiz kalmamış gibi iyiydi. İnsan ne
garipti doğrusu! Hem iyiliğe hem
kötülüğe meyyaldi. İkisi arasına
salınmış, ikisi arasında muhayyer
bırakılmıştı. Bazen eşrefte bazen
esfelde bir varlıktı. Aynı kapta bir
tutam ilaç bir tutam zehirdi. Aynı
bedende hem şeytan hem melekti.