Hayır, ümit kesmedi Allah senden.
Ardın sıra bunca dil döküşünden anlasana...
Yanımdaki koltuğa oturur oturmaz yazmaya başladı. Yol boyunca başını kağıttan kaldırmadı. Altıncı kağıdı da önlü arkalı doldurdu ve nihayet durdu. Merakımı gidermek zorundaydım. Hafif yüzüne doğru dönüp "Epeydir kalemle mektup yazıldığını görmemiştim" dedim. Tebessüm etti. "Cezaevine yazıyorum!" dedi. "Eşim üç yıldır içeride..." "Allah kavuştursun!" demekle yetindim. "Eşime her gün mektup yazı ...