Bazen; kelimeler bir kıymık gibi saplanıp kalır aklımıza. Gövdemizi tutuştururlar, turuncu vakitlerde kara deliklere dönüşürler. Göçebe bir hayata tamah edip onlara açtığımız haneleri terk ederler, karanfil kokulu kentleri dirilerinden soyup boşluklarımızda biriktirirler. Her gün biraz daha çoğalırlar. Çoğalırlar...
Biz azalırız. Her kelime bir ucumuzdan tutup çeker kendine. Parçalanırız. Her parçamızda, biraz var olmak, bizi bir bütün yapar zannederiz. Aslında fakındayız, dağılıyoruz. Gitt ...